Bakit ba napunta sa UP ang batang ito nang hindi man lang nagbabasa at nakikinig?
Natapos
na ang pagboto natin ukol sa Codified Rules on Student Regent Selection
(CRSRS) referendum, kung pabor pa ba tayo o hindi rito. At habang
sinusulat ang kolum na ito, nag-aabang tayo sa magiging resulta.
Mababanggit ko rito na may mga pangkat na nasa panig ng Yes at ng No.
Naging mainit na usapin ito sa loob ng mga kampus ng UP, pati sa
Multiply. Kesyo ang pagboto ng Yes ay isang bulag na pagsunod na status
quo at isang kabobohan ang pagboto ng No. Madali lang naman ang sagot
dito: aralin ang kasaysayan ng pagkakaroon ng SR sa Board of Regents
(BOR). At mula rito’y tingnan natin ang nagawa ng mga SR hanggang sa
kasalukuyang si Hon. Shahana Abdulwahid.
Mahalagang
tungkulin ang nakapasan sa isang SR dahil siya ang inaaasahan nating
magtatanggol sa mga mag-aaral sa anupamang polisiyang ipapatutupad ng
BOR. Subalit dapat banggitin ritong ang SR ay hindi lang para sa mga
mag-aaral. Mangyari pa’y bitbit din niya ang isyu ng mga non-academic
employees, manininda, at kahit ang tinaguriang “informal settlers” sa
mga lupain ng UP. Wala naman kasi silang kinatawan sa BOR kaya ang SR na
ang umaako niyon. Kaya napakahalaga rin ng nakaraang CRSRS referendum para sa mga sektor na ito.
Nakaaawa
nga lang ang ilang estudyanteng hindi nakaboto, lalo na iyong mga hindi
bumoto. Dahil panahon ng midterms kaya subsob sila sa karerebyu.
Pinakakaraniwang rason ito. ‘Yun nga lang, pinakamatagal na ang isang
minuto na pagtagal sa polling precint para sa referendum. May naringgan
nga akong mas nanaisin pa niyang mag-aral kaysa bumoto sa isang bagay na
hindi niya alam. Hindi pala niya alam ang CRSRS. Ang ibig sabihin lang
nito, hindi siya nagbabasa ng mga poster sa bulletin boards sa AS, sa
CS, sa CAL, saanmang kolehiyo (Bakit ba kasi tinanggal ang bulletin
boards sa mga sakayan natin?). Hindi siya nakikinig sa mga naga-RTR na
mga pangkat, mapa-Yes o No man iyan. Hindi rin siya nagbabasa ng Kulê o ng college paper nila (Ilan nga bang college paper ang aktibo pa sa Diliman?). Bakit ba napunta sa UP ang batang ito nang hindi man lang nagbabasa at nakikinig?
Karaniwan
nang sinasabi na nasa UP ang pinakamagagaling na mag-aaral. Magaling ka
nga sa akademiks, walang duda. Pero kung hanggang diyan lang, dapat
iyang lampasan. Nakasasawa mang pakinggan, ngunit totoong iskolar tayo
ng bayan. Buwis ng sambayanan ang nagpapaaral sa atin. Kung bakit naging
P1000/unit ang dating P300/unit ay hindi ko na masasagot. Nagpabaya
kaya ang maraming UP students ng nakaraang tatlong taon?
Naaalala
ko ang akdang “Kuwentong Alay sa isang Kuwago.” Isang propesor ang
subsob sa kanyang saliksik habang nagbabarikada ang mga estudyante sa
checkpoint. Pakikiisa ito sa mga tsuper at pagtutol sa pagtaas ng
P0.02/litro ng diesel, mula sa P0.29 patungong P0.31. Lumusob ang
Metrocom upang buwagin ang barikada. Nagpaputok sila. Pinagbabato sila
ng mga estudyante gamit ang mga bato’t silya. Idineklara nilang isang
malayang komunidad ang Diliman noong Pebrero 1971. Tumagal ang barikada
ng ilang araw. Subalit ang propesor, walang pakialam sa labas.
Nakakulong siya sa kuwarto para sa saliksik.
Mag-aapat na dekada na iyong Diliman Commune. Tila malayo sa hinagap pero naganap. Sa
solidong hanay ng mga estudyante, may ibayong lakas na sumiklab. Sa
panahon ngayon, hindi maaari ang pagkakawatak-watak. Kung isang
institusyong mag-aaral ang nasa panganib, sino ba ang dapat magligtas
nito?
Nagpapasalamat
ang manunulat kay Dr Fanny Garcia para sa maikling kuwentong binanggit;
kay Prop. Reuel Aguila para sa datos ukol sa Diliman Commune.
*Nalathala sa Philippine Collegian, Tomo 86, Isyu 24
http://lvbamante.multiply.com/journal/item/24
No comments:
Post a Comment